Το παλιό blog μου, όπως ίσως μερικοί να θυμάστε, είχε ένα στυλ τύπου "ημερολόγιο" για αυτό πήρα την απόφαση να το αποχαιρετήσω και να ξεκινήσω ένα νέο με πιο εμπλουτισμένη θεματολογία.
Τα γεγονότα των τελευταίων μηνών ήταν μια καλή πάσα για μένα ώστε να βρω χρόνο να ανοίξω το pc και να μιλήσω. Γιατί όσο δεν μιλάμε γινόμαστε συνεργοί. Πρέπει να μιλάμε, είτε με τον ένα είτε με τον άλλο τρόπο.
Σήμερα λοιπόν, θα εστιάσω σε ένα πολύ ευαίσθητο, για μένα, θέμα. Θα σας μιλήσω για την παιδική κακοποίηση και πιο συγκεκριμένα, για την παιδική σεξουαλική κακοποίηση.
Θα σας γράψω για το πώς βοηθάμε το παιδί να αναγνωρίζει τα ασφαλή και τα μη ασφαλή αγγίγματα, πως κερδίζουμε την προσοχή του παιδιού ώστε να ανοίξουμε μια εποικοδομητική συζήτηση μαζί του επί του θέματος και πως αναγνωρίζουμε τα σημάδια μιας πιθανής κακοποίησης.
Σίγουρα ως γονέας, κηδεμόνας, φροντιστής ή γενικότερα ως άνθρωπος γνωρίζεις τα βασικά ώστε να προστατεύεις και να συμβουλεύεις. Εδώ όμως, θα σου γράψω μαζεμένες όλες τις πληροφορίες που συνέλεξα από την έρευνά μου καθώς και τις μεθόδους και τις δικές μου ιδέες που εφαρμόζω προσωπικά σαν μητέρα.
Γιατί αλλιώς είναι να υπάρχουν σκόρπιες σκέψεις μέσα στο μυαλό μας, στριμωγμένες μαζί με ένα σωρό άλλες υποχρεώσεις της καθημερινότητας και αλλιώς μια σελίδα που έχει συγκεντρωμένα όλα όσα χρειάζεσαι για ένα συγκεκριμένο θέμα. Και ας μην ξεχνάμε ότι ένα απλό άρθρο ή μια τυχαία ανάρτηση μπορεί να μας εμπνεύσει και να μας κάνει να σκεφτούμε πράγματα που ίσως δεν μας περνούσαν καν από το μυαλό.
Αυτός είναι και ο στόχος της κάθε μου δημοσίευσης. Ίσως αυτά που θα πω να τα ξέρεις. Αν όμως έστω και ένα από τα παρακάτω σε βοηθήσει και σου φανεί χρήσιμο, για μένα είναι επιτυχία.
Είναι, πραγματικά, λυπηρό το ότι 1 στα 5 παιδιά στην Ελλάδα έχει πέσει θα κάποιας μορφής κακοποίησης και ακόμα πιο θλιβερό είναι το γεγονός οτί 9 στις 10 περιπτώσεις ο δράστης δεν είναι κάποιος άγνωστος αλλά κάποιος ο οποίος προέρχεται από φιλικό ή συγγενικό περιβάλλον της οικογένειας.
Ως γονείς και πάνω από όλα ως άνθρωποι οφείλουμε όχι απλά να μειώσουμε αλλά να εκμηδενίσουμε αυτά τα νούμερα ή ακόμα και να εξαλείψουμε το φαινόμενο της παιδικής κακοποίησης.
Θα μπορούσε κανείς διαβάζοντας αυτά που γράφω να θεωρήσει οτί μου αρέσει να ζω σε ουτοπίες ή στην καλύτερη περίπτωση οτί είμαι αισιόδοξη σε σημείο παράνοιας αλλά όχι, δεν είναι έτσι...απλά κουράστηκα να ζω σε έναν κόσμο που οι δράστες-καθάρματα έχουν πάντα άλλοθι και τα θύματα δεν δικαιώνονται ποτέ. Δεν θα έπρεπε να θεωρείται ουτοπία το αυτονόητο! Δεν θα έπρεπε να ακούγεται παράλογο το σωστό! Δεν θα έπρεπε να ικετεύω για δικαιοσύνη απέναντι σε κάθε αθώα ψυχή εκεί έξω! Δεν θα έπρεπε να φοβάμαι να στείλω το παιδί μου στο σχολείο, να το πάω στην παιδική χαρά, να φοβάμαι ακόμα και τον αέρα που αναπνέει γιατί γνωρίζω οτί είναι μολυσμένος από τη βρωμιά που σκορπάει ο κάθε ανώμαλος! Δεν θα έπρεπε καν να υπάρχει η λέξη κακοποίηση δίπλα ακριβώς από την ιερή λέξη "παιδί"! Είναι έγκλημα! Δεν είναι ασθένεια! Είναι έγκλημα!
Και αφού στη χώρα που ζούμε δεν υπάρχει κανείς να προστατεύσει τα παιδιά μας, ΠΡΕΠΕΙ να το κάνουμε εμείς!
Πως αναγνωρίζω τα σημάδια πιθανής κακοποίησης;
Το πρώτο πράγμα που θα πρέπει να ξέρουμε είναι να αναγνωρίζουμε τα σημάδια και να αποκωδικοποιούμαι συμπεριφορές. Μια απότομη αλλαγή στη συμπεριφορά του παιδιού και ιδίως αν η παράξενη αυτή συμπεριφορά τείνει να επαναλαμβάνεται, είναι κάτι που θα πρέπει να μας προβληματίσει γατί σηματοδοτεί οτί κάτι δεν πάει καλά.
-Απότομη αλλαγή συμπεριφοράς η οποία εκδηλώνεται με νεύρα, επιθετικότητα, αγένεια, απομόνωση, αδιαφορία για το διάβασμα.
-Απότομες αλλαγές στη διάθεση όπως ξεσπάσματα, κυκλοθυμία, άγχος χωρίς προφανή λόγο.
-Διαταραχές ύπνου, συχνοί εφιάλτες.
-Αλλαγή στις διατροφικές συνήθειες, απώλεια όρεξης, αύξηση βάρους.
-Σημάδια στο σώμα ιδίως σε σημεία μη ορατά με ρούχα.
Όταν υπάρχει κάποιο είδος κακοποίησης μπορεί να παρατηρηθεί ένας συνδυασμός των παραπάνω ή ακόμα και όλα.
Αν έχουμε ακόμα και την παραμικρή υποψία για παιδική κακοποίηση είτε αφορά το δικό μας είτε άλλο παιδάκι δεν αφήνουμε περιθώρια και χρόνο, ζητάμε αμέσως βοήθεια! Αν θέλουμε πραγματικά να αλλάξουμε αυτόν τον κόσμο τότε θα πρέπει σταματήσουμε να παραβλέπουμε και να σιωπούμε απλά και μόνο για να μην ανακατευτούμε ή να μην "γίνουμε ρεζίλι στη γειτονιά".
Πώς προσεγγίζω το παιδί;
Το δεύτερο πράγμα που θα πρέπει να έχουμε στο νου μας αν θέλουμε να προστατεύσουμε το παιδί μας είναι η σωστή προσέγγιση και το χτίσιμο εμπιστοσύνης μεταξύ μας. Από μικρή ηλικία θα πρέπει το παιδί μας να αισθάνεται οτί μπορεί να μας εμπιστευτεί, μπορεί να μας μιλήσει και να μας εκφραστεί για το οτιδήποτε. Ο μόνος τρόπος για να στεφθεί με επιτυχία αυτό είναι η συζήτηση! Η επαναλαμβανόμενη συζήτηση πάντα και για τα πάντα.
Καλό θα ήταν, να ακούει κάθε λέξη πρώτα από εμάς.
Ναι, το σεξ είναι μία από τις λέξεις που θα πρέπει να αναφέρουμε πρώτοι στο παιδί ώστε να δώσουμε τη σωστή επεξήγηση και τις σωστές πληροφορίες γύρω από αυτό το ευαίσθητο θέμα. Δεν μπορείς να φανταστείς από πόσους κινδύνους προστατεύεις το παιδί σου μιλώντας του από νωρίς για κάτι που σίγουρα θα ακούσει από άλλους και φυσικά θα τα μάθει όλα από τον λάθος άνθρωπο, με τον λάθος τρόπο, την λάθος στιγμή. Το αθώο μυαλουδάκι θα γεμίσει παραπληροφόρηση, χυδαιότητα, ενοχές και θα μείνει μόνο η άσχημη και πρόστυχη εντύπωση.
Εκτός όλων των άλλων αρμοδιοτήτων που έχουμε απέναντι στο παιδί μας, είμαστε υπεύθυνοι και για την διαπαιδαγώγησή του.
Eξηγούμε οτι το σεξ έχει να κάνει με τη δημιουργία μιας νέας ζωής, ώστε να καταφέρουμε να συνδέσουμε, στο μυαλουδάκι του, αυτή τη λέξη με κάτι όμορφο. Ένα παιδί στην ηλικία των 5 ετών είναι έτοιμο να δεχτεί αυτές τις πληροφορίες και όπως είναι επόμενο θα κατευθύνει από μόνο του τη συζήτηση κάνοντας ερωτήσεις.
Πώς θα μάθω στο παιδί να αναγνωρίζει τα "μη ασφαλή αγγίγματα";
Το επόμενο βήμα είναι να διδάξουμε στο παιδί τον όρο "ασφαλής" και "μη ασφαλής" και να του μαθαίνουμε πώς να αναγνωρίζει τα σημάδια που στέλνει το σώμα όταν δε νιώθει ασφαλές.
Όταν λοιπόν το σώμα μας δε νιώθει ασφαλές:
-Ανατριχιάζουμε
-Θέλουμε να κλάψουμε
-ιδρώνουμε
-Θέλουμε να πάμε τουαλέτα
-Νιώθουμε την καρδιά μας να χτυπά δυνατά και γρήγορα
-Μας πονάει η κοιλίτσα
-Τρέμουμε
Στη συνέχεια του τονίζουμε οτί αν, λοιπόν, δε νιώσει ασφαλής θα πρέπει αμέσως να μιλήσει στη μαμά, στον μπαμπά ή σε κάποιον ενήλικα που εμπιστεύεται.
Αυτά είναι τα πρώτα και πολύ σημαντικά βήματα που πρέπει να ακολουθήσουμε αν θέλουμε να βάλουμε έστω και ένα μικρό λιθαράκι στη δημιουργία ενός νέου κόσμου που το σεξ θα έχει την έννοια που πρέπει να έχει και δεν θα συσχετίζεται με κακοποίηση. Είναι για το παιδί σου, για το παιδί της φίλης σου, για το παιδί του γείτονα, για σένα, για μένα. Αν δεν ξεκινήσουμε να κάνουμε μικρά, σταθερά βήματα από σήμερα, θα υπάρχει πάντα κάποιο τέρας εκεί έξω που θα βλέπει τη 12χρονη κόρη σου σαν γυναίκα!
🔝🔝🔝
ΑπάντησηΔιαγραφή